کلبه

ذهنم درگیره.

ادم عجیبیه. و با عجیب بودنش بقیه دنیا رو هم جای عجیبی می کنه.

چرا؟ 

از دیروز که رفتم خونه شون کلا یه ساید متفاوت ازش رو دیدم. فهمیدم من چقدر بچه م اون چقدر بزرگ شده. چقدر خالص و ساده س و چقدر روحش سفیده و چقدر جدا از کلیشه های دنیاس و انگار توی دنایی که برای خودش به شکل منطقی و با فکر تک تک اجر هاش زو می سازه زندگی می کنه. و با خوئم فکر کردم... چه زیبا. چقدر زیبا. 

و اونون 16 ساعتی که باهم بودیم فکر می کردم و گوش می دادم و تماشا می کردم و حیرت می کردم و احساس احمق بودن می کردم که چرا من اون شکلی نیستم و احساس می کردم نمی تونم هم باشم.

از این صبای الان بدم میاد. یه صبای سطحی یه صبای خندان یه صبای شناور در سطوح صلح امیز دریا. یه جنازه ی شناور

یه تصویر دارم از خودم. باید بشکنمش. من می اندیشم پش هستم اما این اندیشنده می تونه لحظه به لحظه فرق بکنه. من می اندیشم پس هستم. می تونم یه ادم جدید باشم. فیک ایت دن میک ایت. می تونم تظاهر کنم ادم دیگه ایم. می شه. کاش بشه. در حد خودم سعی می کنم. تا مسیله حل نشه پا پس نمی کشم. نه از هیچی. نه از الان به بعد. می خوام یه دفتر سفید باشم. می خوام بتونم توی دفترم بنویسم. با دستای خودم. 

نمی‌خواهد بخوابد. از ایستایی می‌ترسد. ولی‌ اگر می‌خوابید، دلش می‌خواست از همان جا دست دوستی را با مرگ بدهد. انگار از برداشتن اولین قدم نیز می هراسد.

توشه‌ی زندگی پانزده ساله‌اش خالی است و او سبک. آنقدر سبک که می‌تواند چشم‌هایش را ببندد و بی‌پروا تصور کند که پایش را می‌گذارد آنور مرز زیستن. که سه تا قرص پروپرانولول می‌اندازد بالا و بعد منتظر می‌نشیند تا کم‌کم قرص‌ها اثر کنند. با وجود اینکه این تصویر بسیار شفاف و ملموس جلوه می‌کند، با هر بار اندیشیدن به آن، در قلبش احساس سنگینی می‌کند. روحش با سماجت در ساحل زندگی لنگر می‌اندازد. 

چیزی هربار روح او را به سمت زمین می‌کشد. در وجود او دونده‌‌ایست که به سوی ناکجا، آنقدر می‌دود تا اشک از چشمانش سرازیر شود. در او مبارزی‌ست تنها با کیسه بوکسش در یک اتاق، آنقدر ضربه می زند تا کیسه بوکس پاره می‌شود و شن‌هایی که در آن پر کرده بیرون می‌ریزند. در او نوازنده‌ایست نشسته بر زمین فرش، در سکوت خلوت اتاق آنقدر می‌نوازد تا سرانگشتانش رنگ سیم را به خود بگیرند، بعد هم سیم رنگ خون او را. 

آن لحظه نواختن دلپذیر یک تصنیف، یک ضربه‌ی پای چرخشی تمیز، دویدن، و برای نخستین‌بار به جای درد، پرواز را احساس کردن، تمام آن چیزیست که می‌خواهد. و بعدش؟ دوباره می‌نشیند و حساب می کند چند انرژی‌زا را پشت سر هم بنوشد خوب است تا فردا صبح از خواب بیدار نشود.

او امیدوار نیست. صرفا ناامید نیست. حتی ذره ای هم خیال نمی‌کند زندگی قرار است کمتر منزجرکننده و تنفرآمیز باشد. 

گوشه های بالشت را چنگ می‌زند و آن را می کشد روی سرش: شاید هم همین تنفر از رکود استعداد لعنتی او باشد. 

به خودش جرئت نمی‌دهد آرزو کند کاش این یک قلم را هم‌ نداشت. خوب می‌داند فقط همین یکی‌ست که سرپا نگه‌ش داشته است.

خوب، ما توی مدرسه‌مون یه رسمی داریم که روز معلم، هر سال، برای همه کارکنان مدرسه متن بخصوصی می نویسیم.

امسال هم شانس من زد و قرار شد متن منسوب به مدیر گرامی رو بنویسم.

و بله، اینی که در ادامه می خونید نتیجه همون قرعه ی سعادته! 

پ‌ن: بمونه به یادگار

ایران جامعه ی کوتاه مدت، من حتی بیشتر از آن.

نمی دانم آیا هیچ اسمی برای حالای من هست؟ اگر اسمی برایش وجود داشت شاید همه چیز ساده تر می شد و گره ها راحت تر باز می شدند.

حالا، حالای من چیست؟ شوفری را تصور کنید که پایش را روی گاز گذاشته می راند، یکهو پیش از چراغ سبز_که به اشتباه آن را قرمز دیده_ ترمز می کند و چراغ قرمز خراب چهارراه و ترافیک یک ساعته را متحمل می شد.

حالای من از آن نیز بدتر است. شوفر متوهم و سوداگری است که تصور می کند جای ماشین سفینه فضایی دارد و الان است که به مقصد برسد.

شما می گویید اسمش را چی بگذاریم؟ چه می دانم، بلاتشبیه، فرسودگی خوب است.

ماه من شاه من رحمتی به حال زارم بفکن از روی خود روشنی به شام تارم

آخرین نگارم بی فغان و زارم چشم ژاله بارم را ای گل زندگی بیش از این مکن تو خارم

گریه تا کی ناله تا چند سوزدم دل و کارم شده مشکل

دود آهم بسته راهم چون رسم به ماهم

یار جانی من اگر نماید نگاهی نماید از شفقت نگاهی به ماهی

از شب غم من آن مه سودایت سیاهی نماید از شفقت نگاهی به ماهی

عمر من از غم شد طی صبر و تحمل تا کی؟

خون شد دل بت جانم تو مرنجان دل پژمان به ستم ز خدنگ جفا

اگراً گفتند ره سوی گلستان ها برود گل ها را سر به گریبان ها

تو بدین خوبی دریغا که هستی عاری از مهر و وفا

تو بدین خوبی دریغا که هستی عاری از مهر و وفا

ماه من شاه من رحمتی به حال زارم بفکن از روی خود روشنی به شام تارم

_آهنگ:مرتضی نی داوو. شاعر: نمی دونم کیه

11:25:02

دلم آشوب، چون آن دوش که در آن، مه خوش پوش

از به تشویش سر آورده، بلرزید و بلغزید بر آن خوش رخ شب پوش

چون نشستم و نگه کردم از احساس، به چشم تر و خنده پر حس شرر های نگاهش

چون لب به سخن، حرف به آواز و دم از بازدم آورد

خندیدم و خندید و

جهان شوق تر آمد.

درود بر شما.

و بر همه جغد های شب بیداری که روز قیامت، سر پل صراط باید جواب چشماشون رو واسه تا دیروقت ول گشتن توی بیان بدن.

آقا من امروز به یک عدد رول نویسی واسه عهد عتیق در این وبلاگ بسیار خوب برخورد کردم.

داستانشون رو ادامه دادم و سعی کردم یک پایان بندی(با پایان باز x)) براش بنویسم.

خوشحال می شم اگه برید بخونید و نظرتون رو اینحا بگید.

لینک : رول نویسی:))

بیشتر داستان هایی که درباره مرده های متحرک نقل می شوند، بیشتر کتاب ها و کمیک ها و نود و نه درصد فیلم هایی که در این ژانر قرار می گیرند از یک قهرمان شروع می شوند، قهرمان هایی که بد موقع حس بشر دوستانه‌شان مانند آتش فشان سابقا نیمه فعالی، فوران می کند!

ترس است زلزله آغاز این گسل

جان است این گسل که همی لرزد از ازل

چند وقتی‌ست که زیاد گریه می کنم.

دلیلش برایم مبهم بود تا امروز صبح که خاطره نیوشا را شنیدم.

می گفت:( هنگام دیدار با اقوام و در جمع های شلوغ، چنان مستأصل می شود که گریه عصبی به‌اش دست می دهد.)‌ هرچند که درد ما یکی نیست، کلمه گریه عصبی، چیزی بود که توجه ام را به خود جلب کرد. 

درصدد تحقیق درباره اش برآمدم و به مطلب جالبی برخوردم. نوشته بود:( یکی از راه های بروز خشم که در غم نمود پیدا کرده، گریستن است.)

اما آیا من خشمگینم؟! این اولین چیزی بود که به ذهنم خطور کرد.