کلبه

دلم آشوب، چون آن دوش که در آن، مه خوش پوش

از به تشویش سر آورده، بلرزید و بلغزید بر آن خوش رخ شب پوش

چون نشستم و نگه کردم از احساس، به چشم تر و خنده پر حس شرر های نگاهش

چون لب به سخن، حرف به آواز و دم از بازدم آورد

خندیدم و خندید و

جهان شوق تر آمد.